۱) الْإِحْسانُ
«إِنَّ اللَّهَ یأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسانِ»؛( سوره نحل، آیه 90.)
«خدای تعالی به عدل و احسان و بخشش به نزدیکان فرمان میدهد».
در مورد این آیه، روایات متعددی نقل شده که: مراد از عدل در این آیه، رسول خداصلی الله علیه وآله، و مراد از احسان، علی بن ابیطالبعلیه السلام است.( تفسیر قمی، ج 1، ص 388؛ تفسیر فرات، ص 236؛ تفسیر عیاشی، ج 2، ص 267؛ تأویل الآیات، ص 263.)
۲) الْأَذانُ
اعلان و آگاهی دادن. آیه شریفه «وَأَذانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ»( سوره توبه، آیه 3.) اعلان و اطلاعیهای از جانب خدا و رسولش است.
امیرالمؤمنینعلیه السلام نیز فرموده است:
«قالَ اللَّهُ تَعالی «وَأَذانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ» فَأَنَا ذلِکَ الْأَذانُ»؛( بحارالانوار، ج 35، ص 46.)
«اینکه خداوند میفرماید: «و این اعلامی است از ناحیه خدا و پیامبرش» من آن اذان هستم».
جریان نزول سوره برائت (توبه) و مأمور شدن ابوبکر برای اعلان آن در مکّه و سپس فرستادن علیعلیه السلام به این مأموریت و برگرداندن ابوبکر، در تاریخ معروف و ثبت شده است.( بحارالانوار، ج 35، ص 288؛ تأویل الآیات، ص 203؛ المستدرک علی الصحیحین، ج 3، ص 51؛ تفسیر المنار، ج 10، ص 157.)
آخرین نظرات